Fijne dag nog

Geconcentreerd poog ik een druppel bloed uit de vinger van de patiënt te persen. Op het moment dat de rode druppel het witte stripje dat trots uit de glucosemeter steekt dan eindelijk raakt zie ik tot mijn grote spijt dat het stripje verkeerd om in het turn of the century apparaatje zit. Onder een luchtige toelichting over mijn onhandigheid tover ik een nieuw stripje tevoorschijn en vraag de patiënt nog een druppeltje bloed te produceren dat zich vervolgens door het minuscule vingerprikgaatje naar buiten weet te wringen. Haar dochter zit tegenover mij. Een knappe, mondige dame die geen enkele moeite doet om te verbergen dat ze door deze mini-blunder die ik zomaar voor haar ogen durfde te begaan acuut en onherstelbaar al het vertrouwen in mij en de zorg die ik vandaag en in de toekomst zal kunnen leveren heeft verloren. Ze flaneert door de onderzoekskamer op weg naar de deur met haar moeder volgzaam achter zich aan terwijl ze een aantal spottende grappen op me afvuurt. Mijn verbazing over hoe zij mij in een fractie van een seconde op basis van een zeer beschaafd falen met weinig tot geen negatieve gevolgen voor de patiënte had gedegradeerd tot iets wat in haar ogen net zo capabel was als een overrijpe banaan die een hele dag tussen kneuzende objecten in een tas heeft gezeten verraste me. De onredelijkheid vond ik zo uitbundig dat ik niet eens boosheid of irritatie kon voelen, maar haar in plaats daarvan met enig sarcasme in mijn stem lachend de spreekkamer uit heb gebonjourd. Zo, op naar de volgende patiënt.