Hulde aan de AIOS

Een veel voorkomend tafereel in het ziekenhuis. Een willekeurig persoon probeert een loslopende coassistent in de val te lokken om hem vervolgens stelselmatig voor hersen dodende karretjes te spannen. In sommige ziekenhuizen zijn dit, vaker dan voor wie dan ook goed zou zijn, karretjes beladen met middeleeuws getinte ECG apparaten. Modelletjes waarvan je verwacht dat ze worden geleverd inclusief een systeem voor aderlaten, aangevuld met instrumentarium voor een lobotomie. De coassistent, in het nauw gedreven in de donkere hoeken van het ziekenhuis waar normaliter niemand meer tot zijn redding kan komen. Onverwacht verlost van een beschamende “ereronde” door het ziekenhuis, ongemakkelijk waggelend achter het welbekende gedrocht. Een overtuigend en standvastig betoog: vóór de positie en leercurve van de coassistent en fel tegen het alom geaccepteerde misbruik voor weinig spoedeisende doch bovengemiddeld saaie klusjes voor het hele ziekenhuis. Collegialiteit kent coulance maar ook grenzen en bovenal wederzijds respect. Ook voor de coassistent. Misschien wordt het soms even vergeten, maar coassistenten.. dat zijn dus net echte mensen.