Nachtdienst en acuut frontaal syndroom; een causaal verband?

Menig mede-co verklaarde me voor gek. Een vrijwillige, drie nachten durende observationele studie naar de effecten van nachtdienst op een naïef coassistentenbrein. Het voorslaapconcept had ik wegens extreem vertrouwen in de kracht van mijn jonge lichaam en geest nonchalant achterwege gelaten. Ik bevond mij dan ook in een beschamende absence in de ochtendoverdracht mij gelukkig prijzend dat niemand de neiging leek te hebben een EMV score af te nemen. Na nacht twee scheen ik op weg naar de overdracht nog snel licht therapeutisch verantwoord met de zaklamp van mijn telefoon in mijn wijd opengesperde ogen, toch sloeg de dissociatieve toestand toe. Na nacht drie blijk ik volledig ontremd. Ik brabbel grappen die niemand lijkt te snappen, uit een manisch enthousiasme voor weinig intrigerende casuïstiek en neem per ongeluk plaats op schoot bij het afdelingshoofd. Eén ding is duidelijk geworden: voor het herwinnen van een acceptabel niveau van mentale gezondheid is de compensatieweek na zeven nachten geen leuke bijkomstigheid of overbodige luxe. Geen bonus of gulle toegift. Het is pure en uiterste noodzaak.