Dat beloof ik

Grofweg 15 jonge dokters zitten enigszins gespannen op de tweede rij van de collegezaal. Na ruim zes jaar gevuld met colleges, coschappen en feestjes mogen wij onszelf nu dokter noemen, en de eed van Hippocrates krijg je daar gratis bij. Ons steun en toeverlaat van de afgelopen jaren zit in groten getale achter ons en produceert op aangekondigde momenten enig geklap en gejuich. Het concept lijkt simpel: wanneer je naam inclusief matige kwaliteit foto op de dia verschijnen loop je naar de examencommissie. Je neemt plaats op de lege stoel en ondertekent je diploma. Vervolgens ga je naast de voorzitter staan, deze vertelt een beschamend verhaal over je waarna je vriendelijk lacht, de eed aflegt en hem de hand schudt. Dan rest het je slechts je zojuist ondertekende diploma niet te vergeten en zonder te vallen weer plaats te nemen in de collegezaal. Een sequentie die niet altijd even feilloos verloopt wanneer je deze laat uitvoeren door een stel zenuwachtige afgestudeerden. Mijn naam verschijnt op het scherm wat bevestigt dat men blijkbaar heeft besloten dat ook ik vanaf vandaag officieel een verwoede poging mag doen het lijden te verlichten.

Niet gestruikeld en mijn diploma meegenomen, dat moet toch wel een glansrijke toekomst beloven.