Het intercollegiale consult

Om te kunnen voldoen aan de hoge standaard van zorg die in ons land zegeviert rent de beroepsgroep collectief en onbeteugeld rond in acht universitaire medische centra en een grote hoeveelheid perifere ziekenhuizen. In een zorgsysteem waar specialistische zorg de sleutel is kunnen wij geen uitspraken doen over ziektebeelden waar wij niet op gepromoveerd zijn totdat wij, de tweede leg en derde echtgenoot erbij neervielen. In de kern terecht, in de praktijk vertragend. Gelukkig is daar onze redder in nood, het consultensein; een soort van aids voor de moderne AIOS, echter zonder beschikbaarheid van een antiretroviraal regime. Al vóór de overdracht zullen de consultverzoeken rijkelijk vloeien zoals wijn op dat beruchte avondje doorzakken van de hemelse zoon en zijn twaalf kameraden. De MDL laxeert het hele ziekenhuis en de neurologie bekogelt patiënten met wattenstaafjes terwijl er vanuit de hoek van de kamer wordt gefundoscopieerd tot de oogarts er zelf papiloedeem van krijgt. Een advies gevormd naar aanleiding van dit pakkende tafereel wordt vastgelegd in uiterst matig functionerende elektronische patiëntdossiers. Tevreden plaatsen we het sein in het rek en laten de dag van ons afglijden om er de volgende dag achter te komen dat de specialisten die je de dag ervoor in consult hebben gevraagd tóch hebben besloten jouw advies in de wind te slaan en hun eigen beleid te voeren. Ze zijn ten slotte specialist.