De onbereikbare liefde

Tegenwoordig staat de laatste vrijdag van de maand in het teken van afstuderen. Social media kanalen lopen vol met prachtige plaatjes van optimistische ex-studiegenoten die hun glansrijke toekomst tegemoet lachen. Dit alles omringd door nog meer optimistische familieleden die eindelijk het oogstseizoen zien naderen na hun langdradige diepte investering. Zelf heb ik nog een klein obstakel te overwinnen voordat ik de te anticiperen glorieuze climax dat dokter worden heet mag ervaren. Verdwaald in een wereld van Pubmed, SPSS en statistiek boeken poog ik mij een weg te banen door het datadoolhof en de logica te lokaliseren in logistische regressie. Of de regressie die ik ervaar past in het natuurlijk beloop van het doen van onderzoek of dat het de Japanse Encephalitis is die mij tot haar slachtoffer heeft gemaakt moet met de tijd duidelijk worden. Ondertussen hoop ik dat het raamwerk waar ik aan werk steeds steviger zal blijven staan en zich gaat vullen met enige betekenis. En dat die begeerde rode draad waar iedereen het zo hartstochtelijk over heeft, en ik elkaar binnenkort eindelijk in de armen mogen sluiten.