Vissen

Zijn rechterbeen beweegt snel op en neer onder de spreektafel. De trilling trekt door zijn lichaam omhoog en komt abrupt tot stilstand op zijn gespannen kaken. Zijn bezorgde ogen kijken mij aan en sturen afwisselend blikken van angst, hoop en wanhoop de spreekkamer in. Ik draai mijn hoofd richting de arts naast mij, met wat van diezelfde angst, hoop en wanhoop, echter aangevuld met diep gewortelde verwarring. De eerste week van mijn eerste coschap, de eerste patiënt van de dag op het SOA spreekuur van de GGD. Voor zover ik had begrepen had de patiënt dit weekend gevist en was hij na het oplopen van zijn temperatuur de afgelopen dagen nu bang voor een acute HIV infectie. Ik poog het raadsel op te lossen en ga de transmissieroutes nog eens na in mijn hoofd. Ik zie een vredig tafereel voor me; een klapstoeltje aan het water, een hengel uitgegooid en stilte. Naarmate het gesprek vordert maakt mijn naïviteit plaats voor schaamte terwijl ik mij realiseer dat het om hele andere hengels ging dan ik dacht en dat gevist in dit geval toch echt met een f gespeld diende te worden.